Wielka Biała Polska (Wbp)

Niestety lata II wojny światowej w dużej mierze zniweczyły osiągnięcia hodowlane. W 1947 r. wznowiono działania nad utworzeniem polskiej rasy mięsnej przy udziale trzody rasy wielkiej białej sprowadzonej z Anglii i ze Szwecji. 2 sierpnia 1956 r. rozporządzeniem Ministerstwa Rolnictwa uprawomocniono księgę rasy wielkiej białej (dla uszlachetnionej świni białej ostrouchej oraz wielkiej białej angielskiej), a w 1962 r. wprowadzono pełną nazwę, tj. wielka biała polska.

29.03.2018 r. świnie rasy wielkiej białej polskiej zostały wpisane na Listę Produktów Tradycyjnych prowadzoną przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Świnie rasy wbp charakteryzują się wybitną użytkowością rozpłodową. Sprzyja temu ich budowa i wyniki wieloletniej selekcji. Lochy tej rasy są bardzo dobrymi i troskliwymi matkami. Oprócz doskonalenia płodności i plenności rasa ta selekcjonowana była w kierunku zwiększenia tempa przyrostów dziennych i poprawy jakości tuszy. Pod względem cech użytkowości tucznej i rzeźnej świnie wbp charakteryzują się wynikami na poziomie większości ras ojcowskich, czyli szybkim tempem wzrostu, cienką słoniną i dobrą jakością mięsa.

Świnia duża, o długim i mocnym grzbiecie. Dorosły  knur osiąga  350-400 kg. Białą skórę pokrywa szczecina również białego koloru. Na średniej wielkości głowie osadzone są dość duże, stojące uszy. Szyja bez uwydatnionego podgardla. Płaskie łopatki przylegają do tułowia. Klatka piersiowa jest dość głęboka i silnie wysklepiona. Zad długi z dobrze umięśnionymi szynkami. Ogon wysoko osadzony. Nogi proste i szeroko rozstawione. Jako rasa mateczna posiada co najmniej 14 prawidłowo rozwiniętych sutków.

Charakterystyka:

• liczne, zdrowe mioty
• wysoka mleczność
• dobre wykorzystanie paszy
• duża zawartość mięsa w tuszy
• wolne od genu RYR1T
• świnie krajowej hodowli są bardzo dobrze przystosowane do polskich warunków środowiskowych
• świnia późno dojrzewająca

Przyrost dzienny 755 g

Średnia grubość słoniny 9,0 mm

Mięsność 61,5 %